Kultura łużycka to kultura archeologiczna środkowej i młodszej epoki brązu oraz wczesnej epoki żelaza, występująca głównie na ziemiach polskich oraz przyległych do nich obszarów sąsiednich państw. Należy do większego, ogólnoeuropejskiego kręgu kultur pól popielnicowych, w którym jak każdy domyślić się może z nazwy, zmarłych po ciałopaleniu chowano w popielnicach.
Kultura łużycka nie jest tworem jednolitym i dzieli się na wiele grup lokalnych. Jedną z najbardziej znanych osad kultury łużyckiej jest Biskupin.
W trakcie studiów każdy student archeologii dowiaduje się od swoich wykładowców, że na kulturę łużycką można trafić wszędzie. Pewnie i na Księżycu jeśli ktoś ma pecha… nikt tylko jeszcze nie szukał.
BUDOWNICTWO
Analiza układu dołów i częściowo zagłębionych elementów (podziemne części budynków mieszkalnych) w obrębie osiedli pozwalają badaczom podejrzewać że w większości regionów zamieszkałych przez społeczności łużyckie, większość mieszkań stanowiły konstrukcje naziemne z konstrukcją zrębowa. Świadczy to o znacznych umiejętnościach stolarskich. Ludność kultury łużyckiej zamieszkiwała zarówno otwarte wioski, jak i ufortyfikowane osady (<a href="https://archeologia.com.pl/wicina-tam-gdzie-tanczyli-scytowie/"Wicina, Biskupin) na szczytach wzgórz lub na terenach podmokłych. Mury obronne były zbudowane z drewnianych skrzyń wypełnionych ziemią lub kamieniami.
OBRZĄDEK POGRZEBOWY
Głównym sposobem chowania zmarłych była kremacja i pochówki szkieletowe są rzadkie. Prochy zmarłych składane były do urn zwanych również popielnicami. Urnie zwykle towarzyszyły liczne (nawet do 40) naczyń wtórnych. Stosunkowo rzadko w inwentarzach grobowych odnajdywane są przedmioty z metalu, nie oznacza to jednak, że ich nie było wcale. Z kulturą tą związanych jest duża liczba skarbów, które zawierają bogate wyroby metalowe, zarówno brązowe, jak i złote. Cmentarze z tego okresu mogą być ogromne i zawierać nawet tysiące grobów.
GOSPODARKA
Gospodarka kultury łużyckiej opierała się głównie na rolnictwie. Pszenica i jęczmień stanowiły podstawę uprawianych zbóż. Prócz nich uprawiano również proso, żyto i owies, groch, bób, soczewicę i lnicznik siewny. Pośród znaleziono pozostałości innych roślin natrafiono na udomowione jabłka, gruszki i śliwki. Najważniejszymi zwierzętami domowymi były bydło i świnie, a następnie owce, kozy, konie i psy. Zdobienia widoczne na popielnicach ze Śląska świadczą o umiejętności jazdy konnej. Praktykowano również polowania, o czym świadczą odkrywane na stanowiskach kości jelenia i sarny, dzika, żubra, łosia, zająca, lisa i wilka. Nigdy nie stanowiły one jednak dużego udziału w konsumowanych zwierzętach. Dodatkowo, liczne kości żab znalezione w Biskupinie mogą świadczyć o tym, że jadano także żabie udka.
NAJNOWSZE ODKRYCIA I BADANIA STANOWISK KULTURY ŁUŻYCKIEJ
