okres halsztacki
OKRES HALSZTACKI (czasami wczesna epoka żelaza) to okres w pradziejach Europy Środkowej datowany wg Reineckego na lata od 1200 do 450 p.n.e. Trwał on od końca okresu epoki brązu do początków okresu lateńskiego. Nazwa tego okresu pochodzi od cmentarzyska w miejscowości Hallstatt w Austrii – bogatego ośrodka wydobywania i przetwarzania soli.
JAK DZIELIMY OKRES HALSZTACKI?
Okres halsztacki dzielimy na 4 podokresy: Hallstatt A i B (należące jeszcze do epoki brązu) oraz C i D — właściwy okres halsztacki (trwające od ok. 700 do 400 lat p.n.e.)
CHARAKTERYSTYKA OKRESU HALSZTACKIEGO
W okres świetności wkroczyły wówczas nowe wielkie cywilizacje europejskie. W VII w. p.n.e. duże obszary Europy zajęły kultury z wpływami halsztackimi. Owe oddziaływania docierały również do ziem polskich. Rozwijała się dalekosiężna wymiana. Z różnych stron Europy, zwłaszcza z obszaru kultury halsztackiej i z Półwyspu Apenińskiego, napływały liczne wyroby luksusowe. Pojawiły się miejscowe naśladownictwa wielu efektownych przedmiotów, głównie ozdób.
KONIEC OKRESU HALSZTACKIEGO
Kultury halsztackie zanikły na przełomie VI i V w. p.n.e., ustępując miejsca tworzącej się kulturze Celtów. W tym samym czasie wojownicze plemiona Scytów znad Morza Czarnego dotarły do zachodnich części naszych ziem, paląc niektóre grody, zabijając i uprowadzając ich mieszkańców.