EPOKA BRĄZU na ziemiach polskich rozpoczyna się około XX w. p.n.e. Terminem tym określane są czasy od zapoznania się miejscowej ludności z brązem – pierwszym metalem nadającym się do wyrobu narzędzi pracy, będącym stopem miedzi z cyną – aż do pojawienia się przedmiotów żelaznych.
Epoka ta ma zróżnicowane ramy czasowe, zależne od terenu występowania. Najwcześniej, w Egipcie i na Bliskim Wschodzie (Dżemdet Nasr), za początek epoki brązu przyjmuje się umownie rok 3400 p.n.e., w Europie Południowej 2800 p.n.e., na terenach dzisiejszych wschodnich Niemiec i zachodniej Polski 2200 p.n.e. Koniec epoki brązu przypada na lata 1000–700 p.n.e.
W tym czasie rejonach dostępnych podówczas złóż miedzi i cyny powstawały ośrodki eksploatacji i dystrybucji metali oraz dynamicznie rozwijające się centra wytwórcze. Surowiec oraz wyroby metalowe, których produkcja przekraczała potrzeby lokalne, rozprowadzane były daleko poza obszary macierzyste. Importowanie miedzi, cyny i gotowych produktów z odległych nieraz terenów ożywiało kontakty wymienne, sprzyjało rozpowszechnianiu nowych idei.
Wyróżniamy dwa systemy periodyzacji epoki brązu
wg Monteliusa
– okres wczesny (I) 1800–1400 p.n.e.
– okres starszy (II) 1400–1200 p.n.e.
– okres środkowy (III) 1200–1000 p.n.e.
– okres młodszy (IV) 1000–800 p.n.e.
– okres późny (V) 800–650 p.n.e.
wg Reineckego
– fazy B2(A2), B2(B) 2300/2200–1700 p.n.e.
– fazy B2(C1), B2(C2) 1700–1300 p.n.e.
– fazy B2(D), H(A1) 1300–1100 p.n.e.
– fazy H(A2), H(B1) 1100–900 p.n.e.
– faza H(B2) 900–700 p.n.e.
Najważniejsze kultury epoki brązu to kultura unietycka (2300–1600 p.n.e.), kultura trzciniecka (1900–1000 p.n.e.), kultura przedłużycka (1550–1200 p.n.e.) i kultura łużycka (1350–400 p.n.e.).
Kilkanaście stuleci trwania epoki brązu to okres bytowania na naszych ziemiach wielu ludów o zróżnicowanym pochodzeniu, stopniu rozwoju gospodarczego i społecznego. Z nurtem ogólnoeuropejskich przemian związane jest wykształcenie się ok. XIII w. p.n.e. na ziemiach polskich i przyległych terenach rozległej kultury łużyckiej. Niejednolitość podłoża i różnorodność wpływów zewnętrznych spowodowały odmienny rytm trwającego blisko 1000 lat rozwoju zachodniej i wschodniej partii kompleksu łużyckiego.
