Machu Picchu

MACHU PICCHU to odkryte w 1911 roku najlepiej zachowane miasto Inków, położone w odległości 112 km od Cuzco w peruwiańskich Andach, na wysokości od 2090 do 2400 m n.p.m. Zbudowane w drugiej połowie XV wieku podczas panowania Pachacuti Inca Yupanqui, pełniło funkcję głównego centrum ceremonialnego, gospodarczego i obronnego. Zostało opuszczone około 1537 roku.

Nazwa Machu Picchu składa się z keczuańskiego słowa machu, oznaczającego „stary”, i hiszpańskiego słowa pico, oznaczającego „szczyt”. Oryginalna nazwa miasta to Patallaqta, co w języku keczua oznacza „miasto stopni”.

W mieście znajdowały się m.in. świątynia słońca, grobowiec królewski, pałac królewski oraz Intihuatana, największa świętość Inków – rytualny kamień związany z zegarem astronomicznym lub kalendarzem. W dolnej części miasta znajdowały się domy mieszkalne kryte strzechą oraz warsztaty produkcyjne, a na stromych zboczach wokół miasta były tarasy uprawne z pionowymi ścianami między nimi.

Artykuły na temat odkryć i badań polskich archeologów w Machu Picchu opisane na stronie „Archeologii Żywej”