OSL

OSL, czyli datowanie optycznie stymulowaną luminescencją (z ang. optically stimulated luminescence), to rodzaj metodologii datowania, która mierzy ilość światła emitowanego z energii zmagazynowanej w niektórych typach skał i glebach pochodnych w celu uzyskania bezwzględnej daty określonego zdarzenia, które miało miejsce w przeszłości.

Należy do grupy metod luminescencyjnych metod datowania bezwzględnego, stosowanych w geologii i archeologii. Jako pierwsza była opracowana metoda termoluminescencji (TL), w której pobudzanie do luminescencji wykonuje się przez podgrzanie próbki, obecnie używane są obie metody wspólnie w celu wzajemnej weryfikacji wyników. Przewaga datowania osadów geologicznych metodą OSL nad metodą TL opiera się na wykorzystaniu tego samego czynnika – światła – które wyzerowało „zegar”, do wyzwolenia luminescencji, wykorzystywanej jako miara upływu czasu.

Mówiąc prościej, niektóre minerały (kwarc, skaleń i kalcyt) magazynują energię słoneczną w znanym tempie. Ta energia jest uwięziona w niedoskonałych sieciach kryształów minerału. Podgrzanie tych kryształów (na przykład podczas wypalania naczynia ceramicznego lub podgrzewania skał) powoduje opróżnienie zmagazynowanej energii, po czym minerał zaczyna ponownie absorbować energię.

Datowanie TL polega na porównaniu energii zmagazynowanej w krysztale z tym, co „powinno” tam być, tym samym określając datę ostatniego podgrzania. W ten sam sposób mniej więcej datowanie OSL (optycznie stymulowana luminescencja) mierzy ostatni raz, gdy obiekt był wystawiony na działanie światła słonecznego. Datowanie luminescencyjne jest dobre przez okres od kilkuset do (co najmniej) kilkuset tysięcy lat, dzięki czemu jest znacznie bardziej przydatne niż datowanie węglowe.

BADANIA WYKORZYSTUJĄCE DATOWANIE OSL OPISANE NA STRONIE ARCHEOLOGIA ŻYWA