DENDROCHRONOLOGIA to nauka wykorzystująca słoje przyrostu rocznego drzew do określania wieku drewnianych obiektów. W ten sposób możliwe jest określenie datowania od najmniejszych łyżeczek, do konstrukcji wchodzących w skład największych budowli, jak np. katedry w Kamieniu Pomorskim. Analizy różnych parametrów słojów przyrostu rocznego mogą być także wykorzystywane w innych dziedzinach nauki. Wówczas dendrochronologia staje się metodą/narzędziem badawczym. W archeologii metoda dendrochronologiczna jest jedną z metod datowania bezwzględnego, uwielbianą przez badaczy bo często pozwala na uzyskanie bardzo dokładnych dat ścięcia drewna, z którego powstał dany obiekt.
Jak działa dendrochronologia?
Odkładając słoje roczne, drzewa i krzewy zapisują w nich informacje o warunkach środowiskowych, które w danym momencie panowały w miejscu, gdzie te rośliny się znajdowały. W zależności od specyfiki warunków klimatycznych, przyrosty roczne tworzą sekwencje o zróżnicowanych grubościach. W latach o sprzyjających dla danego gatunku warunkach środowiskowych przyrosty są szersze, a w latach niesprzyjających węższe. Zebrane z wielu lat i wielu drzew próbki z danego regionu wykazują wspólny schemat układu słojów. Poprzez zestawianie ze sobą kolejnych, coraz starszych próbek, tworzone są skale dendrochronologiczne dla poszczególnych gatunków drzew i regionów geograficznych. Punktem wyjścia są drzewa nadal rosnące, z których pobiera się próbki (szczególne znaczenie mają drzewa długowieczne, takie jak dąb w Europie czy sekwoja i sosna długowieczna w Ameryce), następnie belki konstrukcyjne z budynków o znanej dacie wzniesienia, np. z kościołów średniowiecznych, itd., aż do próbek drewna archeologicznego. Dendrochronolodzy opracowali ciągłe skale dendrochronologiczne sięgające nawet blisko 10,5 tys. lat wstecz (dęby z południowych Niemiec). Długość skali dla danego regionu wyznacza maksymalny okres datowania dendrochronolgicznego.
Jak dokładne jest datowanie dendrochronologiczne?
Dendrochronologia jest jedną z najdokładniejszych metod określania wieku bezwzględnego drewna. Umożliwia ona określenie roku kalendarzowego ścięcia drewna, a czasami nawet sezonu, a tym samym pozwala wyznaczyć graniczną datę powstania budowli (jej elementów wykonanych z drewna) i jest powszechnie stosowana w archeologii. Inną powszechnie wykorzystywaną metodą datowania bezwzględnego, lecz nie dającą tak dokładnych wyników jest datowanie radiowęglowe.
Artykuły opisujące wyniki badań, w których wykorzystywano datowanie dendrochronologiczne
Szkutę służącą do wiślanej żeglugi w Czersku odkryto prawie dziesięć lat temu. Dopiero teraz jednak, po stworzeniu odpowiedniej pracowni, która zajmie się konserwacją rozpoczęto wydobywanie zabytku. Czersk koło Góry Kalwarii nie leży nad Wisłą. Ale pięć wieków temu leżał. Dlatego nie dziwi, że to … Czytaj więcej…
Informacje ,,zapisane” w dębowym drewnie, pozwalają precyzyjnie określać wiek wykonanych z niego zabytków. Jest to możliwe dzięki słojom, które każdego roku odkładają się na pniu. Dendrochronologia oraz metoda radiowęglowa (14C) to dwie najbardziej popularne metody określania wieku bezwzględnego, które są stosowane w archeologii. Metoda … Czytaj więcej…
