Muzeum Archeologiczne w Gdańsku

Muzeum Archeologiczne w Gdańsku – placówka muzealna, utworzona w 1953 jako dział Muzeum Pomorskiego w Gdańsku. W czerwcu 1958, po uzyskaniu własnej siedziby, przekształcona została w Oddział Archeologiczny. Od 1 stycznia 1962 funkcjonuje jako samodzielne muzeum.

Muzeum gromadzi zbiory dokumentujące: pradzieje północnej Polski, kulturę materialną mieszkańców Gdańska i Pomorza Gdańskiego, od wczesnego średniowiecza po czasy nowożytne; bursztyn i wyroby z bursztynu, od pradziejów po współczesność; kulturę materialną dawnych i obecnych mieszkańców Sudanu.

Godziny otwarcia

Zbiory Muzeum Archeologicznego w Gdańsku

W Dziale Epoki Kamienia i Wczesnej Epoki Brązu łącznie zarejestrowanych i opracowanych jest ponad 11500 muzealiów. Najcenniejsze i najważniejsze zabytki prezentowane są na stałej wystawie ukazującej Pradzieje Pomorza Gdańskiego. Większość zabytków pochodzi z osad i obozowisk datowanych od VI tys. do II tys. p.n.e.

W Dziale Wczesnej Epoki Żelaza znajduje się duża kolekcja głównie naczyń glinianych, pozyskiwanych w trakcie badań archeologicznych prowadzonych na licznych cmentarzyskach ludności grupy kaszubskiej kultury łużyckiej (np. Siemirowice) i fazy wielkowiejskiej (np. Luzino, Władysławowo-Chłapowo, Połchowo, Gościcino, Puzdrowo) oraz kultury pomorskiej (np. Stare Polaszki, Niepoczołowice, Niestępowo, Rąty, Żakowo, Zawory, Głazica, Rąb).

Największą część zbiorów Działu Okresu Wpływów Rzymskich stanowią materiały z cmentarzysk badanych przez pracowników Muzeum Archeologicznego w Gdańsku od końca lat 50. XX wieku po lata najnowsze. Pochodzą one m.in. ze starożytnych nekropoli Pruszcza Gdańskiego (cztery różne stanowiska archeologiczne), a także Opalenia, Różyn, Kamienicy Szlacheckiej i Rumi.

Najważniejsze i najcenniejsze zbiory Działu Średniowiecza i Czasów Nowożytnych to kolekcja składająca się z kilkunastu tysięcy zabytków pozyskanych głównie w wyniku badań wykopaliskowych na terenie województwa pomorskiego. Powyższe badania przeprowadzono na grodziskach (pozostałościach po osadach i warowniach obronnych), m.in. w Janiszewie, Lubiszewie i Żarnowcu. Badaniami objęte zostały także osady wiejskie, m.in. w Pruszczu Gdańskim, Juszkowie, czy Gdyni-Oksywiu. Nie mniej ważną część kolekcji stanowią również artefakty średniowieczne i nowożytne wydobyte podczas badań miejskich, m.in. w Gniewie, Tczewie, Skarszewach, Starogardzie Gdańskim.

Z początkowych początkowych 10 600 pozycji katalogowych Działu Zbiorów Gdańskich, w wyniku intensywnych prac wykopaliskowych, które Muzeum prowadziło na terenie Gdańska, kolekcja rozrosła się obecnie do blisko 200 000 pozycji skatalogowanych zabytków. Najstarsze zabytki w Dziale pochodzą z badań powadzonych na terenie wczesnośredniowiecznego gdańskiego grodu i podgrodzia rzemieślniczego oraz cmentarza zlokalizowanego na terenie tzw. Kępy Dominikańskiej – datowanych na okres XI-XIII w. Największa część zbiorów to przedmioty z badań Gdańska lokacyjnego (XIV-XVII w.), które pozyskano z zabudowy Starego Miasta, Wyspy Spichrzów, Długich Ogrodów, w mniejszej części z terenu Głównego Miasta i Starego Przedmieścia.